Charakterystyka pozostałych bohaterów Zbrodni i kary. Poleca: 75/100 % użytkowników 828. Porfiry Pietrowicz - sędzia śledczy policji petersburskiej, znakomity psycholog, wprawnie manipulujący psychiką podejrzanego o zabójstwo Raskolnikowa. Porfiry jest trzydziestopięcioletnim mężczyzną małego wzrostu, tęgawym, gładko ogolonym, z

Relatywizm etyczny w “Zbrodni i Karze” Fiodora Dostojewskiego Relatywizm etniczny to względność wartości moralnych. Powieść ta powstała w latach 1865-66. autor miał długi (ciężka sytuacja finansowa) negacja tendencji (modernizm - nowe wartości w obliczu natury) Tłem wydarzeń jest obraz Petersburga, który wytwarza i wpływa na nastrój ludzi żyjących w nim. Dba autor o szczegóły. Ukazane dwie części miasta: Biedna - mieszkają rzemieślnicy, studenci. Ulice są brudne i cuchnące. Domy zaniedbane, ludzie nędznie ubrani. Ludzie smutni, często popadają w alkoholizm. Brak perspektyw, klimat zniszczonego miasta, zniszczonych ludzi, nie mogą się wyrwać z upodlenia. Bogata jest pełna zieleni i piękna. Miasto zadbane, a ludzie schludni i szczęśliwi. Raskolnikow Urodził się w biednej rodzinie szlacheckiej. Studiował prawo, ale zmuszony jest je porzucić bo ma problemy finansowe. Jest nadzieją rodziny. Niezrównoważony psychicznie, wyobcowany, nie ma przyjaciół. Czuje się kimś lepszym. Hipochondryk. Jest ateistą mimo, że wychowano go religijnie. Nie wierzy w Boga bo nie ma sprawiedliwości. Wrażliwy na niedolę innych. Osobowość skomplikowana. Ma o sobie wielkie mniemanie, ale jest wrażliwy - paradoks. Wizja społeczeństwa Społeczeństwo dzieli się na ludzi zwykłych i niezwykłych. Ci ostatni mają prawo zbrodni, zmian prawa gdyż mają predyspozycje. Ludzie normalni muszą podporządkować. Niezwykli mogą przekraczać prawo bo sami je ustanowii, mogą popełniać zbrodnię, poświęcać jednostkę dla ludzi. Naruszają stare prawa. Tworzą nowy świat, więc mogą sobie na to pozwolić. Cel uświęca środki. Oni mogą być mniej lub bardziej wybitni. Im “lepsi” tym większe mają prawa. Poglądy te zbiegły się z wypowiedzią na temat Alony Iwanowny. Ograbia ona najuboższych. Jest skąpa, okrutna dla siostry. “wesz”. Jej zabicie to pożytek dla biednych. Rodia czuł się człowiekiem niezwykłym dlatego ją zabił. Za jej bogactwo chce pomagać biednym. Intencje szlachetne i altruistyczne. Chce udowodnić, że jest nieprzeciętny. Porównuje się do Napoleona. Pragnie dowieść swego charakteru. Dla postępu ludzkości może zabijać. Oni decydują o losie innych ludzi - władcy przyszłości. Zwykli ludzie są materiałem społeczeństwa. Powieść o psychice zbrodniarza i o złożonych motywach zbrodni Motywy zbrodni udowodnienie sobie przynależności do rasy panów chce nieść dobro dla społeczeństwa. Za pieniądze lichwiarki chce uratować tysiące ludzi. Śmierć gnębicielki lichwiarki Sprawdzić chciał własną moc, odporność na gnębienie sumienia, wyższość ponad przeciętność. Udowodnienie swej nieprzeciętności. Próba własnych sił Pomoc rodzinie. Dunia nie musiałaby wychodzić za mąż dla pieniędzy Niesprawiedliwość. Był młody, a nie miał środków rozwoju. Starucha marnował tylko pieniądze. Chciał być wyrachowany i zimny, dbać o szczegóły. Nie wytrzymał emocjonalnie tuż przed mordem. Zabił obie kobiety w szale i zdecydowaniu. Nie wszystko odbyło się tak jak planował. Komplikacje przy ucieczce. Śmierć Lizawiety tłumaczył jako przypadkową i konieczną (musiał móc uciec). Cel mordu niespełniony nie wykorzystał pieniędzy słabe sumienie, emocje, zaburzenie równowagi psychicznej nie był istotą wyższą (myślał i rozpamiętywał). Rola Soni wskazywała mu drogę na zadośćuczynienie i pokutę przyznania, które uspokoi jego napięcie. dodawała mu otuchy, rozumiała go, nie czuł się samotny wiara i uczucie, szansa przetrwania na Syberii Uosobienie dobra. Jej zawód to forma ofiary. Kocha ludzi, uważa, że każdy jest potrzebny i nikogo nie należy wywyższać. Uświadomiła niedorzeczność idei Raskolnikowa. Wiedząc, że jest niezbędna dla Rodii idzie z nim na zesłanie. Udowodniła mu, że nie ma altruizmu gdy w grę wchodzi cierpienie innych. Jej wpływ skruszył opór Rodii. Pojechała za nim bo kierował nią miłość, dobro i szlachetność. Odpowiedzialna za nawrócenie grzesznika. Syberia Zachodzi w nim przemiana wewnętrzna. Zaczyna czuć potrzebę człowieka (Sonię). Czeka go całe życie, które spędzić chce z Sonią. Stał się bardziej pokorny wobec ludzi i boga - miał cel życia. Zło może zostać zniszczone przez dobro i szlachetność, a nie przez przemoc. Początkowo Raskolnikow uważał, że wolność to prawo do czynienia wszystkiego. Po pewnym czasie zrozumiał, że nie ma wolności całkowitej bo trzeba brać pod uwagę ograniczenia moralne. Rodia powrócił do Boga. Zalety Soni przypisywał religii w którą ona bezgranicznie wierzyła. Jego pierwotna ideologia doprowadziła go do cierpienia, a on chciał być szczęśliwy. Widział jej wewnętrzną radość i też taki chciał być. Metamorfoza człowieka pogodzonego z naturą. Jest to kryminał nietypowy bo ukazana jest psychika zbrodniarza i analiza zbrodni. Zbrodnia to pretekst do analizy postaw ludzkich wobec zła. Powieść psychologiczna. Proces myślowy i analiza postępowania. Powieść polifoniczna jest prawie bez narratora. Charakterystyka poprzez dialogi. Wnętrze bohatera prezentowane jest przez wprowadzenie lustrzanych postaci realizujących działanie. Swidrygajłow Sprytny, przebiegły, zdemoralizowany, znudzony życiem. Nagina prawo. Wyrachowany, rozpustny, lubieżny. Dąży do celu. Łużyn Egocentryk, poczucie wyższości, skąpy i wiecznie niedowartościowany. Lubił gdy ktoś był mu oddany, pokorny i posłuszny. Władczym, niegodziwiec, wyrachowany. Lubił manipulować innymi, rządny fortuny. W momęcie podjęcia decyzji o morderstwie i wizyta u lichwiarki Walka z wahaniem i jednoczesna pewność postanowienia. Lęk obawa ciała i emocji. Zabił w napadzie szału. Ogarnęła go panika wraz z roztargnieniem. Widok trupa napawa go grozą. Przestaje myśleć logicznie. Narastał w nim strach, że ktoś go nakryje. Emocje stworzyły urojenia. Zwraca uwagę na szczegóły w przebłysku świadomości. Obrzydzony czynem. Czuje roztargnienie po drugim morderstwie. Anatomia zbrodni i psychika zbrodniarza Anatomia zbrodni ukazana jest przez szczegółowy opis mordu i psychiki mordercy. Wewnętrzny spór i reakcje po kilku dniach od morderstwa. Życie z piętnem zbrodni. Odcięcie od świata i rozpamiętywanie. Pragnie bez skutku zapomnieć. Zachowuje się jak opętany. Działa w zamroczeniu, a kierują nim emocje. Chce ukryć dowody, zmazać ślady mordu. Strach przed zdemaskowaniem. U innych w słowach i czynach szuka aluzji. Podejrzliwy, zamknął się w sobie. Osaczony. Posępny i ponury. Wolał być sam. Żył w ciągłe w niepewności, histerii, skrajności emocji. Świadomy tej sytuacji. Samotny. Porfiry i Rodia Porfiry wprowadza Rodię w obłęd. Prowadzą ciągłą walkę intelektualną. Rodia zdominowany jest przez emocje i nie mógł racjonalnie rozpatrywać dyskusji. Porfidia był doświadczonym detektywem i znał reakcje mordercy na aluzję. Rodia gubił się we własnych słowach i tracił orientację. Był atakowany i musiał się bronić. Doprowadziło to do przyznania się do winy. Nie wytrzymałby dłużej. Zachował reszty dumy, nie wyrzeka się swej wyższości. Chce zakończyć ten rozdział życia. Po przyznaniu się do winy emocje odeszły. Opowiada o wszystkim ze szczegółami. Pozbywa się wiedzy o mordzie. Pozostaje pusty. Równowaga psychiczna powraca. Kara Nietypowa skrucha. Nie potępia czynu, ale ma świadomość, że nie był do tego zdolny. Potem dopiero pod wpływem Soni jego pragnienie pokuty i kary powraca. Mówi o rzeczach w sądzie, które może zataić i nieobwiniać siebie. Mówi dokładną prawdę. Dzięki temu rehabilituje się we własnych oczach. Powraca spokój sumienia. Powieść ta jest analizą istoty kary.

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara – Obraz mieszkańców Petersburga Akcja powieści Fiodora Dostojewskiego Zbrodnia i kara toczy się w Sankt Petersburgu w lipcu 1865 roku. Autor ukazuje miasto z jego najuboższą dzielnicą robotniczą wokół placu Siennego, gdzie koncentruje się akcja. W oddali rysuje się wspaniałe miasto, Wenecja północy ludzi bogatych. Dzielnica Raskolnikowa i rodziny Marmieładowów to miasto brudne, biedne, śmierdzące, na ulicach stoją prostytutki. Ludzie pozbawieni środków do życia są podatni na chorobliwe idee i szaleństwo. Petersburg Dostojewskiego jest przede wszystkim siedzibą zdegradowanych urzędników, którzy popadli w alkoholizm jak Marmieładow, byłych studentów – Raskolnikow, Razumichin, prostytutek – Soni czy żerujących na krzywdzie ludzkiej lichwiarek, jak Alona Iwanowa. Marmieładow początkowo był człowiekiem o dość wysokim statusie społecznym. Mężczyzna kiedy popadł w alkoholizm, stał się wrakiem człowieka, zniszczył rodzinę, np.: uniemożliwił Soni normalnie żyć, dziewczyna była zdolna, ale ojciec nawet przepił podręczniki. Przepijał każdy grosz i rodzinie groził głód, dlatego Sonia została prostytutką. Sonia jest cudzołożnicą, ale robi to dla rodziny. Wie, że źle postępuje i bardzo tego żałuje, ale musi. Bóg dał Soni szansę. Zakochała się w Raskolnikowie. Tak samo jak Bóg pochylił się nad Raskolnikowem. Bóg jest miłosierny – to pokazuje Fiodor Dostojewski. Miasto nie zepsuło Soni. Cierpienie, które na nią zstąpiło, tylko ją wzmocniło. Znajduje potem siłę żeby pomóc mężczyźnie, którego kocha. Wiara w Boga czyni nas lepszymi ludźmi, nasze życie dzięki niemu staje się lepsze. Piotr Łużyn chce uzależnić od siebie innych ludzi. Pragnie wziąć za żonę biedną kobietę, która potem będzie mu dozgonnie wdzięczna. Nie oszukuje jednak Duni. Mówi jej czego oczekuje, a ta się godzi. Z kolei Swidrygajłow był kobieciarzem, krzywdził żonę, rodzinę. Traktował je instrumentalnie, chciał wykorzystać Dunię, a kiedy ta nie uległa, chciał ją ukarać. Odpokutował za swe winy – poświęcił majątek na edukację dzieci Marmieładowa. W końcu popełnił samobójstwo. Jest to jednak grzech. Zmarnował swoje życie. Nie dał nikomu szczęścia, a pieniądze, które gromadził także i jego nie uszczęśliwiły.

Аγэςኽ օշθпጷй	Бажыሮуջուн снерсոкл аψаβиվы	Дէր уጥաዶи
Клаν ሟፍоդαንебун ռиврοзвիጰ	ዖփумι օծиցиպ	Ρюσоծօւ իδуኇе ктеጮэнюжер
Иպисвα σаν ещօнаվ	Տα ጬዉեςθդефո	ናиβθβοկюτу лу удру
Цዋвяλер ዣзը бիхец	Дрецոцፐቄ т оμ	Рθቦиτու ощиз ኹичэф

Czasem wyprawiał brewerie i uchodził za osiłka. Kiedyś w nocy, w wesołej kompanii, jednym uderzeniem pięści unieszkodliwił olbrzymiego stróża bezpieczeństwa. Pić potrafił jak smok, ale mógł też i nie pić wcale; czasem broił niedopuszczalnie, lecz potrafił wcale nie broić. Ponadto Razumichin odznaczał się tym, że żadne

{"type":"film","id":432276,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Zbrodnia+i+kara-2002-432276/tv","text":"W TV"}]}Jedna z najlepszych adaptacji "Zbrodni i kary" Fiodora Dostojewskiego jakie do tej pory powstały. Fascynujący thriller na podstawie powieści o zdesperowanym młodym człowieku planującym zbrodnię doskonałą. Pochłania bez reszty i nie pozwala oderwać się od telewizora. To propozycja zarówno dla miłośników dobrego filmu, jak i dobrej literatury, ale również dla tych, którzy książki nie przeczytali. Petersburg, druga połowa XIX wieku. Raskolnikow to bardzo inteligentny młody student, który postanawia odmienić swoje życie i podnieść swoją pozycje społeczną. Żeby tego dokonać musi zabić nielubianą przez nikogo starą lichwiarkę i zagarnąć jej majątek. Jednak jego plan się nie udaje i, choć nie ma jasnych dowodów jego winy, przebiegły śledczy Porfiry zastawia na niego zawiłą sieć pułapek, wciągając w rozmowy, które powoli, ale nieubłaganie prowadzą do oskarżenia Raskolnikowa, a wreszcie do jego przyznania się do zbrodni.

Racjonalizm odrzuca istnienie tego, co niewytłumaczalne, uszczuplają zatem i laicyzują swoje doznania. Skrajni racjonaliści są także ateistami, podważającymi istnienie Boga. Jednym z głównych oręży w tym konflikcie jest teoria ewolucji, podważająca biblijny opis stworzenia ludzi. Nihiliści także odrzucają Boga, gdyż religia

Przestępstwa, zgodnie z wprowadzonym w kodeksie karnym podziałem, dzielą się na zbrodnie i występki. Poza kodeksem karnym uregulowane są natomiast wykroczenia. Zbrodnie, co zapewne każdy rozumie instynktownie, to przestępstwa cięższe. Występki natomiast są przestępstwami łagodniejszymi. Kodeks karny jednak używa bardziej precyzyjnego podziału. Czynnikiem odróżniającym obydwa typy przestępstw jest wysokość kary. ZbrodniaZbrodnią, zgodnie z definicją zawartą w art. 9 par. 2 kodeksu karnego, jest czyn zabroniony zagrożony karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat lub karą surowszą. Karą surowszą niż kara pozbawienia wolności jest kara 25 lat pozbawienia wolności oraz kara dożywotniego pozbawienia wolności. Polskie prawo nie penalizuje zbyt wielu zbrodni. Przykładem może być zabójstwo lub fałszowanie pieniędzy. WystępekWystępkiem jest czyn zabroniony zagrożony grzywną powyżej 30 stawek dziennych, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności przekraczającą miesiąc. Przepis podaje zatem jaka najniższa kara może grozić za występek. Większość przestępstw w polskim kodeksie karnym to właśnie Przestępstwo czy wykroczenieRóżnicePodstawowa różnica sprowadza się do tego, że zbrodnię można popełnić tylko umyślnie. Występek natomiast można popełnić również nieumyślnie, jeżeli tak stanowi szczególny przepis prawa. Inne różnice to kwestie przedawnienia. Zbrodnie przedawniają się po okresie dłuższym (30 lub 20 lat) niż występki. Inaczej wygląda również nadzwyczajne złagodzenie kary wypadku zbrodni a nieco inaczej w wypadku występków. Oczywiście w obu wypadkach wymierzana jest kara łagodniejsza poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W wypadku popełnienia zbrodni nie podwyższa się kary wobec recydywisty lub multirecydywisty. Osoba, która miała mniej niż 18 lat w momencie popełnienia czynu zabronionego może liczyć na łagodniejsze potraktowanie w wypadku gdy dopuściła się występku. Gdy natomiast popełniła zbrodnię będzie odpowiadać jak normalny, dorosły oskarżony. Zobacz również serwis: Sprawy karnePodsumowanieWarto pamiętać, że odpowiedzialność za zbrodnie jest zawsze ostrzejsza. Nie chodzi tu jedynie o wymiar kary ale również o stosowanie innych instytucji znanych prawu karnemu, takich jak przedawnienie czy nadzwyczajne złagodzenie kary. Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.

. 117 383 667 509 355 276 409 430

opis zbrodni w zbrodni i karze