Szerpowie są znani w świecie wspinaczy wysokogórskich, lecz szeroką sławę zyskali po swoim ostatnim wyczynie. Zdobycie zimą K2 nie udało się nikomu wcześniej. Kim są na co dzień i czym się zajmują? Odpowiedzi możemy znaleźć w książce Magdy Lassoty,Szerpowie są ludem zamieszkującym niższe partie Himalajów w Indiach i Nepalu. Tradycyjnie zajmują się hodowlą jaków, owiec i kóz, a także uprawą zbóż, herbaty czy cytrusów. Od wielu lat pracują dla turystów - jako tragarze górscy i Szerpów zamieszkujących zbocza gór na wysokości 3 do 6 tys. metrów mają specyficzną budowę. Na parterze zwykle mieści się obora, w której zwierzęta znajdują schronienie. Ciągłe przebywanie na dużych wysokościach sprawia, że mieszkańcy świetnie radzą sobie ze znacznych wysokościach powietrze bywa rozrzedzone. Z tego powodu turyści pochodzący z nizinnych terenów, mają problemy ze złapaniem oddechu w górach. Mieszkańcom Nepalu nie sprawia kłopotu wchodzenie pod górę z ogromnym bagażem, dlatego są najlepszymi prowadzą turystów w górySzerpowie zyskali uznanie turystów z całego świata i dziś są najpopularniejszymi przewodnikami w Himalajach. Nie tylko świetnie się wspinają, ale też oferują wyprawy w niższych cenach, niż usług nepalskiego przewodnika skorzystała Magda Lassota, autorka książki "W cieniu Everestu". O swoich zaskoczeniach, przeżyciach, a przede wszystkim kontaktach z Szerpami opowiedziała po spędzeniu dwóch miesięcy w bazie pod Everestem, na wysokości 5364 m Polka sprawdziła, jak wygląda praca przewodników w Himalajach, kto może się jej podjąć oraz jak wyglądają przygotowania do wyprawy. Często zdarza się, że niedoświadczone osoby są zabierane na szczyt, co przypłacają urazami, a nawet śmiercią. Niestety nawet doświadczeni himalaiści wiele ryzykują i nie mogą czuć się W tym roku pracuje dla nas wielu młodych chłopców. Niektórzy z nich wyjdą do obozu drugiego, żeby pracować tam w kuchni. Będziemy ich obserwować i jeśli będą w dobrej formie, pójdą z nami na szczyt jako pomocnicy. Będą nieść tlen dla klientów. Jeśli się sprawdzą i staną na szczycie, w przyszłym roku będą mogli prowadzić na górę klientów. Taki mamy tutaj system, nie wiem, jak jest w innych agencjach - Tragarz z Nepalu/ BY-SA należą do nichWielki wyczyn Nepalczyków, którzy jako pierwsi stanęli na szczycie K2 zimą, spotkał się z negatywnymi opiniami. Chociaż nie można odebrać im palmy pierwszeństwa, to wspinacze wytykają im pewnego rodzaju doping. Szerpowie dotarli do celu z użyciem butli tlenowych, które ułatwiają przetrwanie na dużych względu na kwestię wspomagania się tlenem podczas wyprawy, trzeba przyznać, że to niezwykle silni i wytrzymali ludzie, którzy okiełznali nieprzystępne górskie tereny. Żyją na trudnym terenie, ale dzięki temu potrafią o wiele więcej, niż przeciętny człowiek. To właśnie do Szerpów należą rekordy liczby wejść na Mt. Everest. Lhakpa Tenzing i Phurba Tashi dokonali tego 21 razy, a Kami Rita Sherpa aż 24 razy. Najbardziej znani są teraz trzej bracia, którzy założyli agencję Seven Summit Treks - tę, która zorganizowała udaną zimową wyprawę na Mount Everest/ Andreas GäblerSpotkała Cię niecodzienna sytuacja na wycieczce? Prowadzisz hotel lub pensjonat i chcesz podzielić się z nami swoimi spostrzeżeniami lub historiami? A może chcesz skontaktować się z nami w innej sprawie związanej z turystyką? Zapraszamy do wysyłania wiadomości na adres redakcja@ Onet
Shin no Naka Odc 04 (V2) WebRip, IvoPL. Odblokuj dostęp do 14287 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Włącz dostęp. Dodał: Projekt AnIvo, Anime z Ivo. Aka Org. Shin no Nakama. Aka PL.
Dział: Krajobrazy świata Temat: Krajobraz wysokogórski Himalajów Podręcznik str. 149 – 154 Himalaje są najwyższym łańcuchem górski na Ziemi. Najwyższym punktem jest Mount Everest ma 8850 m Nazwa Himalaje pochodzi od słów hima oznaczającego śnieg oraz alaja, czyli dom, Himalaje to "dom śniegu". Cechy krajobrazu wysokogórskiego: charakterystyczne wiatry fenowe( ciepłe, suche, porywiste i silne) bardzo wysoka amplituda dobowa temperatur im wyżej tym niższa temperatura( na 100m w górę spadek temp. o 0,6°c) mała wilgotność powietrza . W najwyższych partiach Himalajów temperatura powietrza rzadko jest dodatnia. Prawie wyłącznie pada śnieg, a wiatr wieje z ogromna prędkością. Śnieg gromadzi się w dolinach, w których utworzyły się lodowce górskie. W Himalajach przebiega granica miedzy strefą klimat zwrotnikowego, który występuje w części południowej (klimat zwrotnikowy typ monsunowy, wilgotny), oraz strefa klimatów podzwrotnikowych (klimat typowo górski, chłodny, suchy). Obszary górskie charakteryzują się również wykształconymi piętrami roślinnymi. Piętra roślinne w górach wysokich - przykład Himalaje Źródło: Mieszkańcy Himalajów Żyjący w najwyższych górach świata Szerpowie mieszkają nawet na wysokości 5 000 m zajmują się hodowla jaków, owiec i kóz. Na niższych wysokościach na małych poletkach uprawiają ryż, herbatę, cytrusy. Szerpowie znajdują także zatrudnienie w turystyce, są często tragarzami i przewodnikami wypraw Temat: Krajobraz tajgi i tundry Podręcznik 142 – 148 Tajga występuje tylko na półkuli północnej w strefie klimatów umiarkowanych, zajmuje obszary północne Ameryki Północnej, Azji i Europy. Źródło: Klimat umiarkowany, lata są ciepłe i krótkie, a zimy długie, kiedy temperatura spada nawet do – 40ºC Tajga w zależności od położenia różni się składem gatunkowym, głównie tworzą ją lasy iglaste, które tworzą: świerki, sosny, jodły, modrzewie. W tajdze żyje wiele zwierząt: - łosie - niedźwiedzie - sobole - rosomak - ptaki: sikory, głuszce, jastrzębie Ze względu na niesprzyjające warunki tajga jest słabo zaludniona. W północno-wschodniej Azji żyją w tajdze Jakuci. Tradycyjnie zajmują się hodowlą reniferów, koni, myślistwem i połowem ryb. Tundra znajduje się w strefie klimatów okołobiegunowych, na półkuli północnej: w Ameryce Północnej, Azji i Europie. Źródło: Klimat charakteryzuje się niską temperaturą powietrza, latem rzadko przekracza 10ºC, a zimą spada nawet do – 50ºC. Tundra jest obszarem bezleśnym, występują tam: porosty, mchy, trawy, krzewinki, borówka, a także karłowate wierzby czy brzozy. Zwierząt jest bardzo mało, można tam spotkać: - pardwy - sowę śnieżną - piżmowoły - renifery - lisy polarne - gronostaje. Tradycyjna ludność tundry zajmowała się polowaniem na zwierzęta, łowieniem ryb. Tereny te zamieszkiwane są przez Inuitów. Temat: Krajobraz śródziemnomorski Podręcznik str. 136 – 141 Krajobraz śródziemnomorski występuje w rejonie Morza Śródziemnego, w strefie podzwrotnikowej. Podobne warunki jak na wybrzeżach Morza Śródziemnego panują również na niewielkich obszarach na czterech innych kontynentach: na zachodzie Ameryki Północnej i Południowej oraz na południu Afryki i Australii. W strefie klimatów podzwrotnikowych wokół Morza Śródziemnego: - lato w klimacie śródziemnomorskim jest gorące i suche - zima w klimacie śródziemnomorskim jest ciepła i deszczowa. Przeanalizuj mapę i klimatogram dla Rzymu, który znajduje się w podręczniku na str. 136 Roślinność w strefie śródziemnomorskiej jest przystosowana do letniego okresu suszy, liście drzew i krzewów są skórzaste – lśniące, grube i twarde, - oleandry - jałowce - mirty - wawrzyny Można także spotkać : - powojniki - kolcolisty - rozmaryny Na terenach niewykorzystywanych rolniczo występuje makia – zarośla wiecznie zielonych krzewów ( jałowców, oleandrów, mirtów, wawrzynów) i niskich drzew (m. in. Cyprysów, dębów, i sosen pinii) charakterystyczne dla strefy śródziemnomorskiej. W strefie krajobrazu śródziemnomorskiego żyje wiele gatunków zwierząt: - daniele - kozice - muflony - koziorożce - wiewiórki - owady – cykady - gady – jaszczurki, węże, gekon śródziemnomorski - ptaki – cierliki Ludność strefy śródziemnomorskiej zajmuje się rolnictwem i turystyką. Charakterystycznymi elementami krajobrazu są sady drzew oliwnych, cytrusowych (pomarańczy, cytryn, mandarynek) i winnice. W rejonie Morza Śródziemnomorskiego powstały jedne z najstarszych cywilizacji świata, rozwinęła się tam kultura Egiptu, starożytnej Grecji i Rzymu. Wybrzeża Morza Śródziemnego są bardzo chętnie odwiedzane przez turystów z powodu ciepłego i słonecznego lata oraz licznych zabytków. Kraje Basenu Morza Śródziemnego m. in. Hiszpania, Francja, Włochy, Grecja, Chorwacja, północna Afryka - Egipt. Temat: Krajobraz pustyni gorącej i pustyni lodowej cz. 2 Pustynia lodowa Podręcznik - 133 Pustynia lodowa to obszar ubogi w roślinność, ale bardzo bogaty w lód Regiony, w jakich występuje pustynia lodowa to obszary wokół bieguna północnego i bieguna południowego Biegun północny – Arktyka w skład, której wchodzi Ocean Arktyczny, wyspy na tym oceanie – Grenlandia (największa wyspa na świecie) oraz obszary północne Ameryki Północnej, Europy i Azji Źródło: Biegun południowy – Antarktyka, obejmuje kontynent Antarktyda, wyspy, które się tam znajdują oraz Ocean Południowy. Źródło: Klimat jest bardzo surowy, charakteryzuje się niskimi wartościami temperatury powietrza. W zimie na Grenlandii temperatury dochodzą do - 50ºC. Zimniejsza jest Antarktyka, ponieważ jest tam wielki ląd, który szybko się wychładza. Wieją bardzo silne wiatry, a opady są niewielkie, wyłącznie w postaci śniegu, dlatego też na tym obszarze występuje lądolód - potężna pokrywa lodowa. Na wybrzeżach żyją duże ssaki lądowe, np.: wół piżmowy, renifer karibu, niedźwiedź polarny. W wodach arktycznych żyje wiele gatunków fok, ryb, liczne są także ptaki, które latem gniazdują na lądzie, ale żerują w pasie wód przybrzeżnych. Na Antarktyce żyją pingwiny Na obszarach polarnych na północy mieszkają Eskimosi, Lapończycy, Nieńcy, żyją oni z rybołówstwa, myślistwa oraz hodowli reniferów. Na Antarktydzie znajdują się jedynie stacje badawcze, w których czasowo przebywają naukowcy. Na tych obszarach występują dni i noce polarne. W czasie dnia polarnego Słońce nie zachodzi dobę lub dłużej, a w czasie nocy polarnej – nie wschodzi przez dobę lub dłużej. Na biegunach dzień i noc polarna trwają po półmroku. Temat: Krajobraz pustyni gorącej i pustyni lodowej cz. 1 Pustynia gorąca Podręcznik str. 127 – 130 Pustynia – obszar, na którym ze względu na niesprzyjające warunki klimatyczne roślinność jest bardzo uboga lub w ogóle nie występuje; wyróżnia się pustynie gorące oraz pustynie lodowe. Pustynia gorąca leży w strefie klimatów zwrotnikowych, który charakteryzuje się tym, że przez cały rok jest tam gorąco i sucho, opady są bardzo niewielkie i nieregularne. Może się zdarzyć, że deszcz nie pada przez kilka lat. Najbardziej znaną pustynią na świecie jest Sahara, która leży w północnej Afryce. W zależności od rodzaju podłoża możemy wyróżnić pustynie: piaszczyste żwirowe kamieniste. Wiatr wiejący na pustyni piaszczystej usypuje wydmy, a na pustyni kamienistej wiatr uderza niesionym piaskiem w większe fragmenty skalne i w taki sposób powstają formy o różnych kształtach nazywane grzybami skalnymi. Rośliny i zwierzęta na pustyni gorącej Pustynia formacja roślinna gdzie jest mało roślin. Na pustyni wykształciły się rośliny, które mają umiejętność przeżycia w trudnych okolicznościach, kiedy jest gorąco i sucho: kaktusy – opuncja, tamaryszki. Bujna roślinność występuje jedynie w oazach. Oaza – miejsce na pustyni, w którym wody podziemne znajdują się płytko pod powierzchnią gruntu; występująca tam roślinność jest znacznie bujniejsza niż na otaczających terenach. Zwierzęta także przystosowały się do życia na pustyni np. wielbłąd, który w garbie ma dużo tłuszczu, z którego korzysta kiedy, przez długi czas nie ma wody, skoczek pustynny, fenek (polują w nocy, w dzień chowają się przed słońcem). Na pustyni bywa, że w ciągu dnia powietrze nagrzewa się powyżej 40°C, a nocą temperatura może spaść nawet poniżej 0°C. Ludzie, którzy mieszkają na pustyni w Afryce to Beduini, zajmują się oni głównie hodowlą zwierząt – wielbłądy, owce, kozy. Mieszkańcy pustyni budują domy z kamienia i gliny. Zadanie Wykonaj w zeszycie zadanie. Zadanie należy przesłać na adres: sp6geografia@ do r. Temat: Krajobraz sawanny i stepu Podręcznik 120 - 126 Sawanna 1. Sawanna występuje w strefie klimatów równikowych. Temperatura jest tam wysoka przez cały rok, a roczne sumy opadów w pobliżu pustyń wynosi od 200 mm do 1000mm w sąsiedztwie lasów równikowych.. Zajmuje ona rozległe obszary w Afryce, Ameryce Południowej i Australii. Źródło: 2. W sawannie wyróżniamy: - porę deszczową – rośliny mają wody pod dostatkiem, bujnie się wówczas rozwijają, kwitną i wydają owoce - porę suchą – nadal jest gorąco, ale brakuje wody, roślinność częściowo zamiera aż do następnej pory deszczowej (w dolinach rzek pojawiają się wąskie pasy wiecznie zielonych drzew, zwane lasami galeriowymi). 3. Świat roślin i zwierząt sawanny Na sawannie występują trawy oraz nieliczne drzewa – baobaby i akacje. Zwierzęta: antylopy, zebry, słonie, żyrafy, lwy lamparty, gepardy, sępy, szakale 4. Życie mieszkańców strefy sawann Mieszkańcy sawanny w Ameryce Południowej i Afryce zajmują się głównie rolnictwem. Wprawdzie na słabych czerwonych glebach uprawiają: proso, sorgo, kukurydzę, maniok, jednak częściej zajmują się pasterstwem bydła, kóz i owiec. Wędrują w poszukiwaniu pożywienia dla zwierząt. Ludem żyjącym na sawannie są Masajowie, rozproszeni są na terenach północnej Tanzanii i południowej Kenii. Wysocy, szczupli i odziani w kolorowe szaty są chyba najbardziej charakterystycznym plemieniem Czarnego Lądu. Step 1. Stepy występują w suchej strefie klimatu umiarkowanego (deszcze i umiarkowane temperatury powietrza występują prze stosunkowo krótki czas wiosną i jesienią) – taki rodzaj klimatu umiarkowanego nazywamy kontynentalnym. Charakteryzują się gorącym suchym latem i mroźną i sucha zimą. Step jest bezdrzewną, trawiastą formacją roślinną, z możliwą domieszką krzewów. W różnych częściach świata tę formację określa się różnymi nazwami: step – Azja i Europa preria – Ameryka Północna (Wielkie Równiny Prerii) pampa – Ameryka Południowa (Nizina LaPlaty) Źródło: 2. Świat roślin i zwierząt stepów Stepy rozległe tereny porośnięte trawami i niskimi roślinami. Na stepach żyją różnorodne zwierzęta: gryzonie np. świstaki, pieski preriowe i susły, ssaki kopytne np. osły, suhaki, bizony oraz ptaki, kuropatwy, przepiórki. Niezwykle bogaty jest świat owadów. 3. Życie mieszkańców stepów Ziemia na stepach jest żyzna i bogata w próchnicę, dzięki temu plony są obfite. Mimo to życie na stepach jest wymagające. Brakuje tu wody i niewiele jest roślin dających jadalne owoce. Mieszkańcy stepów niektórzy Mongołowie i Kazachowie prowadzą tradycyjny tryb życie, zajmują się chowem zwierząt, głównie bydła. Zwierzęta hodowano na mleko i mięso. Z kolei skóry, kości i wełna były materiałami do konstrukcji przenośnych domów nazywanych jurtami (w Azji) lub tipi (w Ameryce). Ze skór szyto ubrania, a wełna stała się surowcem do wytwarzania tkanin, dywanów i koców. Prowadzą oni koczowniczy tryb życia. Zadanie dla chętnych: Wykonaj dioramę wybranego krajobrazu świata. Przestrzenna makieta z kartonu, która przedstawia „scenę”, wybranego krajobrazu: wilgotnego lasu równikowego, stepu, sawanny, pustyni gorącej, pustyni lodowej, tundry, tajgi, wysokogórski Himalajów. Do makiety należy dołączyć podpis z nazwą krajobrazu oraz imieniem i nazwiskiem oraz klasą. Wykonane makiety proszę przechować, aby później uczniowie mogli je przynieść do szkoły. Poniżej przykładowe zdjęcie dioramy.
Niektóre izolatory, takie jak szkło, są słabymi przewodnikami, gdy są chłodne, ale dobrymi przewodnikami, gdy są gorące; większość metali jest lepszymi przewodnikami, gdy są chłodne, a mniej wydajnymi przewodnikami, gdy są gorące. Niektóre dobre przewodniki stają się nadprzewodnikami w ekstremalnie niskich temperaturach.
Najlepsza odpowiedź AnETA :* :D odpowiedział(a) o 19:50: są przeważnie tragarzami i przewodnikami wypraw w Himalaje. Uprawiają oni rośliny, np. ryż, herbatę, owoce cytrusowe, na wyższych pasmach górskich pszenicę, ziemniaki, warzywa oraz hodują jaki, owce i kozy. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Mimo to Szerpowie postrzegani byli jako juczne zwierzęta, gdy w himalaizmie wydolnościowym są sportowymi gigantami. Na Everest wchodzą po dwadzieścia kilka razy, nieraz dwa razy w tygodniu.
Podczas I Wojny Światowej Crowley mieszkał w Stanach Zjednoczonych, a później we Włoszech, w Cefalù, gdzie stworzył Opactwo Thelemy, ezoteryczną komunę opierającą na kontrowersyjnych rytuałach Oscar Eckenstein był nie tylko fizykiem i matematykiem, lecz także zdolnym cieślą i doskonałym mechanikiem. Szybko zdał sobie sprawę, że stara szkoła alpinistyczna wykorzystywała do wspinaczki proste narzędzia, takie jak gwoździe na podeszwach butów Przed przybyciem do Karakorum Luigi Amedeo di Savoia miał już na koncie imponujące dokonania: wszedł na Górę Świętego Eliasza – szczyt na Alasce mający ponad 5000 m – a także na wszystkie szczyty masywu Ruwenzori Więcej podobnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onetu Crowley był także zapalonym alpinistą. Stawiwszy czoła górom w Szkocji, wspiął się na szczyty Meksyku razem z Oscarem Eckensteinem, który potem zabrał go ze sobą na swoją ekspedycję na K2 w 1902 r. Trzy lata później, w 1905 r., Crowley znalazł się w Himalajach z Julesem Jacotem-Guillarmodem, aby wejść na Kanczendzongę. Próba nie powiodła się jednak i był to koniec jego działalności alpinistycznej. Podczas I Wojny Światowej Crowley mieszkał w Stanach Zjednoczonych, a później, od 1920 r., we Włoszech, w Cefalù, gdzie stworzył Opactwo Thelemy, ezoteryczną komunę opierającą na kontrowersyjnych rytuałach. W 1923 r. został wydalony z Włoch za "podejrzane działania antyfaszystowskie", ale rzeczywistym powodem były prawdopodobnie jego dyskusyjne magiczne praktyki. Po tym, jak zjeździł świat i upozorował własną śmierć w Portugalii, aby potem "w magiczny sposób" pojawić się w Berlinie, wraz z wybuchem II Wojny Światowej Crowley osiadł na stałe w Anglii, gdzie zmarł w wieku 72 lat. Aleister Crowley Oscar Eckenstein, matematyk i naukowiec, był synem niemieckiego Żyda, który wyemigrował do Anglii z powodu socjalistycznych poglądów. Eckenstein pracował długo dla International Railway Congress Association, co pozwoliło mu swobodnie podróżować po całej Europie. Nie należał do arystokratycznego i pretensjonalnego Klubu Alpejskiego, ale z pewnością znajdował się w gronie najbardziej doświadczonych brytyjskich alpinistów. Był także twórcą ważnych narzędzi do wspinaczki po lodzie, takich jak raki z dziesięcioma zębami i czekan z krótkim uchwytem. Poza tym to pierwszy wspinacz, który napisał o technikach alpinistycznych i był inicjatorem boulderingu (rodzaju wspinaczki, która odbywa się nie po skalistych ścianach, ale po zwykłych głazach) na sto lat przed tym, jak rozpowszechnił się on na całym świecie. Eckenstein po raz pierwszy spotkał Aleistera Crowleya (kolejna niepopularna w Klubie Alpejskim postać) w Wasdale Head w Lake District, a potem wielokrotnie wspinał się z nim w Wielkiej Brytanii i w Meksyku. W 1902 r. wybrali się razem na K2 w ramach ekspedycji zorganizowanej przez Eckensteina: przedsięwzięcie zakończyło się niepowodzeniem, ale wykorzystano wtedy sprzęt, który ogromnie ułatwił kolejne wyprawy. ZOBACZ TAKŻE: Tak umierają ratownicy. Toprowcy we wspomnieniach bliskich Ekspedycja z 1902 r. jako pierwsza powiedziała otwarcie o zamiarze wejścia na szczyt K2 Ekspedycja Oscara Eckensteina wyruszyła z Delhi 29 marca 1902 r. z trzema tonami bagażu i 150 tragarzami. Aby móc uczestniczyć w wyprawie, 26-letni Aleister Crowley zapłacił tysiąc funtów. Crowley był młodym ekscentrykiem wychowanym w bardzo religijnym środowisku. Studiował filozofię i literaturę angielską na Uniwersytecie w Cambridge, ale główny temat jego badań szybko zamienił się w prawdziwą pasję: okultyzm. W późniejszym czasie stanie się czołową postacią światowego ezoteryzmu, lecz w 1902 r. Crowley był przede wszystkim znakomitym alpinistą i Eckenstein wziął go jako swojego zastępcę w ekspedycji na K2. ZOBACZ TAKŻE: Czym jest "czarna dziura" na środku oceanu? To śmiertelna pułapka. Rosną tam "okrutne drzewa" Foto: CHARLES'S HOUSTON COLLECTION Alpiniści przed zachodnią ścianą (©) Natomiast pozostali alpiniści (Brytyjczyk Guy Knowles, Austriacy Victor Wessely i Heinrich Pfannl oraz Szwajcar Jules Jacot-Guillarmod) odwdzięczyli się, pokrywając koszty poniesione podczas podróży. Kiedy mężczyźni przyjechali pociągiem do Rawalpindi i przygotowywali się do dalszej drogi pieszo i z dziesięcioma powozami zaprzężonymi w konie, napotkali pierwszą przeszkodę, która mogłaby zagrozić powodzeniu wyprawy. Karawana została bowiem zatrzymana przez władze wojskowe, jeszcze zanim przekroczyła granicę z Kaszmirem. Po długich i ożywionych dyskusjach, dzięki opatrznościowej interwencji urzędnika państwowego, po południu wszyscy członkowie grupy otrzymali pozwolenie, by ruszyć dalej – z wyjątkiem jednego: Oscar Eckenstein, kierownik ekspedycji, nie mógł wejść na terytorium Kaszmiru. Powody tego zatrzymania nigdy nie zostały wyjaśnione. W dodatku konflikt, jaki wybuchł między nimi dwoma podczas ekspedycji w 1892 r., nigdy nie został rozwiązany, a Conway zyskał do tego czasu bardziej znaczącą rolę w brytyjskim Klubie Alpejskim, którego (kilka miesięcy po tym incydencie) został nawet prezesem. ZOBACZ TAKŻE: Szczyt K2 po raz pierwszy zdobyty zimą. Historia niezwykłej góry Faktem jest, że Eckenstein – aby niepotrzebnie nie opóźniać misji – powierzył dowodzenie wyprawą Crowleyowi, a sam został w Rawalpindi w oczekiwaniu na zwolnienie. Potrzebował trzech tygodni, by wyjść na wolność i dogonić swoich towarzyszy w Śrinagarze. Kiedy dołączył do ekipy, panowało wielkie zamieszanie: austriaccy wspinacze pokłócili się z Crowleyem, a tragarze zdezerterowali po tym, jak młody Brytyjczyk pobił tych najbardziej nieposłusznych. Foto: DURRANCE COLLECTION Szerpowie przywiązani linami idą między obozem II a obozem III; liny są używane jako poręcz Później wyprawa, już pod przewodnictwem Eckensteina, przebiegała względnie spokojnie. Uczestnicy ekspedycji wspięli się na Baltoro. Po trzech dniach dotarli do Concordii, gdzie podziwiali panoramę w całej jej majestatycznej okazałości. Wtedy Crowley odłączył się od grupy, żeby sprawdzić teren i znaleźć najlepszą drogę na szczyt. Wspinając się na lodowiec Godwin-Austen, założył obóz u podstawy występu skalnego schodzącego z południowo-zachodniego grzbietu K2 – właśnie w tym miejscu powstaną obozy bazowe dla przyszłych ekspedycji. Natomiast wejście po zboczu granią południowo- -wschodnią wydawało się optymalnym rozwiązaniem. Brytyjczyk miał niesamowitą intuicję i ta droga – którą po latach nazwano Żebrem Abruzzów – stała się trasą wszystkich wypraw na szczyt K2. Jednakże nie tylko Crowley szukał najlepszej drogi. Eckenstein na przykład spróbował szczęścia na zboczu północno-wschodnim, wyruszył więc z Przełęczy Wiatrów razem z Pfannlem i Wesselym. Początkowo trasa wyglądała obiecująco, ale szybko okazała się wyczerpująca i niebezpieczna. Ekipa nie robiła wielkich postępów, a pogoda zaczynała się psuć. Pfannl nabawił się obrzęku płuc i trzeba było jak najszybciej zejść niżej, aby nie doprowadzić do jego śmierci. To była ostatnia z całej długiej serii trudności, które ostatecznie zniweczyły wyprawę Eckensteina. Mężczyźni się wycofali i ekspedycja spełzła na niczym. Nie mogli jednak wiedzieć, że ta pozorna porażka otworzy drogę na szczyt ich następcom. Foto: CHARLES'S HOUSTON COLLECTION Na pierwszym planie Bill House między serakami lodowca Godwin-Austen W tle asekurujący go Charlie Houston (1938) ZOBACZ TAKŻE Koniec pogoni. Wszystkie ośmiotysięczniki zdobyte zimą Nowa i stara szkoła Oscar Eckenstein uczestniczył w dwóch ekspedycjach na K2. Pierwsza, w 1892 roku, zakończyła się dla niego nagle, być może z powodu nieporozumienia z Conwayem. Druga, zorganizowana przez niego samego w 1902 roku, zostawiła ważną spuściznę dla społeczności alpinistycznej, nie tylko w Himalajach. Do tamtej pory bowiem na wszystkie góry świata alpiniści wspinali się z prymitywnym i ciężkim sprzętem. Eckenstein natomiast podczas tej ekspedycji wprowadził innowacje, które zrewolucjonizowały techniki wspinaczkowe. Eckenstein był nie tylko fizykiem i matematykiem, lecz także zdolnym cieślą i doskonałym mechanikiem. Szybko zdał sobie sprawę, że stara szkoła alpinistyczna wykorzystywała do wspinaczki proste narzędzia, takie jak gwoździe na podeszwach butów (sprawdzające się na lodzie, ale już nie na skale) albo długie czekany, którymi z trudem wykuwało się stopnie w lodzie. Pod koniec XIX w. w Alpach używano już prymitywnych żelaznych wzmocnień, aby poradzić sobie na oblodzonym terenie, ale Eckenstein – z pomocą kowala Henry’ego Grivela – przekształcił je w prototyp raków z dziesięcioma zębami, które następnie zaprojektował na nowo w 1908 r., nadając im kształt bardzo zbliżony do aktualnego modelu. Eckenstein wykonał oprócz tego czekan z krótkim uchwytem, łatwy w użyciu nawet jedną ręką. Foto: domena publicza Luigi Amedeo, Duke of the Abruzzi Luigi Amedeo di Savoia-Aosta (od 1890 r. książę Abruzzów) urodził się w Madrycie jako trzeci syn Amedeo Savoi-Aosty, który był z kolei synem Wiktora Emanuela II, pierwszego króla Włoch. Amedeo był królem Hiszpanii tylko przez dwa lata, ponieważ wkrótce po narodzinach Luigiego, kiedy kraj pogrążony był w kryzysie politycznym, abdykował, żeby przeprowadzić się z rodziną do Turynu. Trzy lata później zmarła jego niespełna 30-letnia żona Maria Wiktoria del Pozzo della Cisterna. Wszyscy trzej synowie, zgodnie z rodzinną tradycją, rozpoczęli studia na akademiach wojskowych. Luigi został zapisany do Regia Marina, marynarki wojennej Królestwa Włoch, w wieku zaledwie sześciu lat. Jego miłość do gór narodziła się wcześnie. W 1894 r. poznał Alberta Fredericka Mummery’ego, swojego wielkiego mistrza, u boku którego wszedł na Matterhorn granią Zmutt. ZOBACZ TAKŻE: Zdobył ośmiotysięcznik na rękach. "Szedł 50 godzin". Niesamowite zdjęcia Z wysokimi górami zetknął się po raz pierwszy już w wieku 24 lat, w 1897 r., kiedy wszedł na Górę Świętego Eliasza na Alasce. Po tym osiągnięciu pojawiły się kolejne: w masywie Ruwenzori i w Karakorum. Książę poprowadził także ekspedycję na biegun północny zimą na przełomie 1899 i 1900 r., natomiast w roku 1928 w Etiopii wybrał się w górę rzeki Uebi Szebelie. W czasie I Wojny Światowej został mianowany dowódcą sił morskich, ale pod koniec 1916 r. odwołano go ze stanowiska z powodu napięć panujących w sztabie generalnym. Ostatnie lata życia spędził w Somalii, gdzie stworzył Villaggio degli Abruzzi, Wioskę Abruzzich – kolonię rolniczą, która działała jeszcze długo po jego śmierci. Siedem lat po wyprawie Crowleya książę Abruzzów na trasę swojej ekspedycji wybrał zlokalizowaną przez brytyjskiego okultystę grań, którą w 1938 r. Amerykanie nazwą na jego cześć Żebrem Abruzzów. Wybrała ją również ekspedycja, która jako pierwsza zdobyła szczyt, w 1954 r. (zresztą nadal jest to najczęściej uczęszczana droga). Przed przybyciem do Karakorum Luigi Amedeo di Savoia miał już na koncie imponujące dokonania: wszedł na Górę Świętego Eliasza – szczyt na Alasce mający ponad 5000 m– a także na wszystkie szczyty masywu Ruwenzori. On również, podobnie jak Conway, poznał Mummery’ego w Alpach i wiadomość o jego zniknięciu na Nanga Parbat głęboko go poruszyła: jego decyzja o wejściu na K2 była po części hołdem dla zaginionego mistrza. Foto: SHELDON COLLECTION Cranmer przechodzi przez potok lodowcowy Książę osobiście zajął się przygotowaniami i wyborem członków wyprawy. Byli to: Federico Negrotto, doświadczony topograf, Filippo de Filippi, lekarz odpowiedzialny za sporządzenie oficjalnego sprawozdania z ekspedycji na Alaskę, młodziutki Erminio Botta oraz alpinista-fotograf Vittorio Sella, który był już u jego boku na Górze Świętego Eliasza i na Ruwenzori. Do tej wybranej grupy dołączyło siedmiu innych członków, przewodników z Doliny Aosty (lub aspirujących do tego miana): Joseph Petigax i jego syn Laurent, którzy byli już w Karakorum, bracia Alexis i Henri Brocherelowie, Emile Brocherel, Albert Savoie oraz Ernest Bareux. W marcu 1909 r. ekspedycja wypłynęła z Marsylii do Bombaju, a stamtąd – z kilkoma przystankami – ruszyła do Rawalpindi i następnie do Śrinagaru. Książę nie mógł przejechać niezauważony i został uroczyście przyjęty przez sir Francisa Younghusbanda, przedstawiciela brytyjskiego rządu na dworze w Kaszmirze, oraz przez maharadżę we własnej osobie. Po nieuniknionej wymianie uprzejmości ekipa ruszyła trasą wytyczoną już w 1902 r. przez Eckensteina i Crowleya i zatrzymała się na Concordii w celu wykonania badań topograficznych. Dotarłszy do podstawy K2, po przeanalizowaniu wszystkich możliwości grupa podjęła decyzję, by podążać dalej śladami Crowleya, i zaczęła się przedzierać granią południowo-wschodnią – Żebrem Abruzzów. Pomimo niesprzyjającej pogody książę i jego pięciu przewodników dotarli na wysokość 5560 m, gdzie założyli obóz czwarty. W kolejnych dniach Petigaksowie przekroczyli 6000 m, a książę próbował wspiąć się inną drogą, wzdłuż lodowca, który nazwał Savoia, na zachodnim zboczu. Rozbito obóz na wysokości 5000 m, w pobliżu Golden Throne, a książę wraz z czterema przewodnikami zdołał wspiąć się na Chogolisę na wysokość 7498 m. Był to nowy rekord, który pozostawał niepobity przez 13 lat, do 1922 r., kiedy to pierwsza ekspedycja mająca zamiar zdobyć Everest poprawiła go, wchodząc na wysokość 8326 m. ZOBACZ TAKŻE: Zaginął w Górach Skalistych ponad 40 lat temu. Teraz odkryto jego szczątki Inne włoskie wyprawy Między 1913 a 1914 r. odbyła się ekspedycja naukowa pod kierownictwem Filippo de Filippiego – lekarza towarzyszącego księciu Abruzzów w wielu jego wyprawach – do której później dołączyli także członkowie Wielkiego Pomiaru Trygonometrycznego Indii. Oprócz eksplorowania dolin Karakorum cel de Filippiego obejmował zachodnie Himalaje i Turkiestan Chiński. Wyprawa miała właśnie kierować się w stronę tego ostatniego regionu, gdy wybuchła I Wojna Światowa. Trzech uczestników postanowiło wrócić do Włoch, pokonując przebytą trasę w przeciwnym kierunku. Pozostali kontynuowali wyprawę do Turkiestanu Chińskiego, ale wkrótce musieli zrezygnować. Wrócili w małych, osobnych grupach, pokonując drogę prowadzącą z południowej Rosji w stronę Bałkanów i Italii. W 1929 r. Aimone di Savoia, 20 lat po próbie podjętej przez swego wuja Luigiego, zorganizował ekspedycję na K2, aby skompletować badania topograficzne rozpoczęte przez księcia w 1909 r. Wśród naukowców znajdował się Ardito Desio, który – razem z trzema alpinistami i dwoma przewodnikami – przeprowadził rekonesans przełęczy Muztagh i dookoła Concordii. Desio poświęcił się zwłaszcza eksploracji doliny Shaksgam i sąsiednich lodowców, a z pomocą Umberta Balestrerego (alpinisty i urzędnika sądowego) odkrył także nowe przejście, którym można dostać się do Karakorum. Na K2 wspinali się trasą księcia, wzdłuż Żebra Abruzzów, ale nie zdołali przekroczyć wysokości, do jakiej dotarła jego ekspedycja. Aimone di Savoia-Aosta, wnuk Amedeo I, króla Hiszpanii, i prawnuk Wiktora Emanuela II, króla Włoch, rozpoczął karierę jako oficer marynarki, podobnie jak wielu jego krewnych. Podczas I wojny światowej był nawet dowódcą oddziału hydroplanów i uczestniczył w akcjach, które przyniosły mu Krzyż Zasługi Wojennej oraz Medale za Męstwo Wojskowe. W 1929 r., 20 lat po swoim wuju Luigim Amedeo di Savoi, Aimone zorganizował ekspedycję w Karakorum, w której uczestniczył Ardito Desio. Wyprawa miała charakter głównie naukowy, lecz Aimone i tak próbował wejść na K2. Nie udało mu się to przez złe warunki pogodowe. W czasie II Wojny Światowej był naczelnym dowódcą morskiego departamentu północnej części Morza Tyrreńskiego. W 1941 r. został zmuszony do przyjęcia korony niepodległej Chorwacji, ale nigdy nie postawił stopy w tym kraju i abdykował zaraz po zawieszeniu broni 8 września. W 1946 r. wyjechał do Ameryki Południowej i dwa lata później zmarł w Buenos Aires. ZOBACZ TAKŻE: Aby przeżyć w górach, musieli kroić i jeść ciała kolegów. "Pierwsze cięcie było pożegnaniem niewinności" *** K2. Historia natrudniejszej góry świata - legendarny album Alessandro Boscarino w końcu w Polsce! Przepięknie, misternie opracowana publikacja z mapami, pokazujący historię zdobycia najtrudniejszej góry świata do polskich księgarniach trafi 24 listopada. To wciągająca i pasjonująca pozycja łącząca grafikę, fotografię, ilustracje i opowieści. Papierowy pomnik w hołdzie K2 - skalnemu gigantowi, niebezpiecznemu i zachwycającemu. Alessandro Boscarino za pomocą map, wspaniałych archiwalnych zdjęć i szczegółowych tras rekonstruuje stulecie wyzwań wśród lodu: od XIX-wiecznych ekspedycji naukowców i kartografów po przygodę na dużych wysokościach Waltera Bonattiego i nosiciela hunzy Mahdiego, którzy w 1954 r. po raz pierwszy w historii pozwolili Lacedelli i Compagnoni zdobyć szczyt. Polskie wydanie albumu zostało uzupełnione przez autora o najnowsze wydarzenia z 16 stycznia 2021 r., kiedy grupa dziesięciu Nepalczyków jako pierwsza w historii zdobyła szczyt zimą. Alessandro Boscarino w swoim monumentalnym dziele pt. "K2. Historia najtrudniejszej góry świata" udowodnił, że to nie tylko najbardziej wymagający technicznie ośnieżony szczyt do zdobycia, lecz także miejsce pełne imponujących widoków. Autor wszedł z przytupem na rynek wydawniczy. To jego pierwsza książka. Publikacja ambitna niczym rzucenie wyzwania wielkiej górze, która od wielu lat odpiera podboje człowieka. Piękne zdjęcia i spektakularne krajobrazy najwyższych gór naszej planety na czele z K2, która co roku uświadamia nawet wybitnym atletom, że potęga natury jest silniejsza od człowieka. K2 wzbudza jednocześnie strach i podziw. Brutalnie weryfikuje każdy ludzki błąd. Rozpala wyobraźnię wszystkich himalaistów i jednocześnie skutecznie broni się przed ich ciekawością. Zimą jest nieosiągalna nawet dla najlepszych wspinaczy. Podziwiana, niedostępna dla zwykłych śmiertelników i ekstremalnie niebezpieczna, taka jest właśnie K2. Co prawda to Mount Everest jest dachem świata, lecz wznosząca się w górach Karakorum na granicy Pakistanu z Chinami Czogori jest najtrudniejszą do zdobycia górą świata.
Przykłady Odmieniaj CZĘŚĆ 2 LÓD GÓR Szerpowie to lud zamieszkujący Himalaje i Nepal. Czy wśród pana krewnych są Szerpowie, którzy pasowaliby do tego opisu? Literature Przez następny miesiąc wspinacze i Szerpowie bezskutecznie próbowali znaleźć odpowiedź na to pytanie. Literature Szerpowie wierzą, że jeśli napiszesz na nich modlitwy, to wiadomość dotrze do bogów. Tego roku, prośba Becka została wysłuchana. QED Od momentu gdy nasi Szerpowie wynajęli tragarzy, przechadzka przerodziła się w poważną wspinaczkę. Literature Szerpowie wytyczali trasę, zakładali obozy, gotowali, nosili wszystkie ładunki. Literature Po świcie lub tuż przed zmierzchem Szerpowie szli do wiosek kupić jajka lub warzywa. Literature Uradowani i zdumieni Szerpowie nakarmili go gorącą zupą i ryżem oraz napoili herbatą. Literature Hutchison i Szerpowie wrócili do obozu, gdzie powiedzieli wszystkim, że nie żyjemy. Literature Szerpowie kopiują dla mnie prototyp wymyślony przez Terraya. Literature Tajemnicze stworzenia_7 5 Według relacji Naulta, w 1967 roku zwłoki odkryli dwaj Szerpowie na tybetańskim lodowcu. Literature (Sceptyczni Szerpowie natychmiast ochrzcili nieporęczne zbiorniki mianem „angielskiego powietrza”). Literature Kiedy znaleźli się przed klasztorem, Szerpowie tłumaczą mnichom: „Ta zwariowana Amerykanka chce zobaczyć dalajlamę”. Literature Szerpowie usunęli liny poręczowe i drabinę, by przywrócić Drugi Uskok do stanu z 1924 roku. Kiedy inni Szerpowie mówili, że się boją, mówiłem im, czego nauczył mnie mój ojciec. Szerpowie wierzą, że bliźnięta jednojajowe – nazywają je zongly – obdarzone są wyjątkowym szczęściem. Literature Po raz pierwszy nasi Szerpowie muszą wspinać się po lodzie i pokonywać pionowe ściany. Literature Szerpowie zrozumieli wreszcie, że muszą mnie asekurować. Literature Szerpowie mówią, że jeżeli wpadniesz w rozpadlinę, będziesz upadał całą drogę do Ameryki. – Możemy poprowadzić nasze czytelniczki ku dorosłości, jak Szerpowie prowadzą himalaistów na Mount Everest. Literature Szerpowie pomagają niosącemu go Adjibie, odsuwając pręty i chroniąc przed uderzeniami nogi rannego. Literature. 368 51 376 600 669 239 737 323
dlaczego szerpowie są przewodnikami i tragarzami
