Jeśli te święta nie będą dla mnie modlitwą, musi mi wystarczyć „Kevin sam w domu”. Lub, jak w tym roku, „Kevin sam w Nowym Jorku”. Zawsze jest przecież jakiś wybór. Włączyłem telewizor. „Te święta zaczynają się w supermarketach zbyt wcześnie, już pod koniec listopada. Nie ma czasu na to, by się porządnie przygotować!” – usłyszałem znajomy głos. Patrzę i oczom nie wierzę: Magdalena Środa. Uszczypnąłem się. Czyżby jakieś duchowe przebudzenie? Pani profesor wypiła jednak łyk kawy i sprostowała: „Chodzi mi oczywiście o wymiar kulturalny, a nie religijny”. A więc wszystko w normie. Po odłożeniu na półkę pilota zrodziła się we mnie refleksja natury ogólnej: Po jakiego grzyba świętować coś, w co się kompletnie nie wierzy? Głowa pęka Wysłuchuję setek argumentów natury społecznej, o tym, że zwyczaj, tradycja, historia i rodzina, ale przyznam, że trudno byłoby mi zasiadać z rodzinką do stołu w dniu, w którym władcę niebios Zeusa niemiłosiernie rozbolała głowa i z pomocą kowala – Hefajstosa rozłupał sobie czaszkę, z której wyskoczyła Atena. Mitologia nie jest wystarczającym powodem, by zasiadać do wieczerzy. Kpię? Nie. Dziękuję za łaskę wiary. Boże Narodzenie świętują nawet niewierzący. To skomplikowana konstrukcja: „Kochani, świętujemy dziś dzień narodzin Boga, którego właściwie… nie ma”. A ponieważ Go nie ma, a natura nie znosi próżni, muszą nam wystarczyć pastorałki, karp (gdyby dożył do północy, na pewno by coś zagadał!) i sianko po obrusem. – Mamooo, a dlaczego właśnie sianko? – Bo… Bo, bo tak ładnie pachnie! Symbolem świąt stała się również „Szklana pułapka”. Czy naprawdę w tytule filmu o przygodach niezmordowanego Johna McClane muszę dopatrywać się metafory naszego świętowania? Z opłatkiem w jednej, a pilotem w drugiej dłoni? Aby sianko było siankiem Nigdy nie udało mi się przeżyć Bożego Narodzenia jako rekolekcji. Wiem, że to o wiele trudniejsze niż towarzyszenie Jezusowi w ogołoconym z marketingowych promocji Wielkim Piątku. Był czas, gdy świadomie chciałem zrezygnować z błyskotek i grudniowej akcji „pompowania nastroju”. Chciałem odrzeć Boże Narodzenie z całej tej „szopki”, z pachnącego siankiem disnejowskiego blichtru. Bałem się, że znów obudzę się z pilotem w ręku z nieodłącznym: „Święta, święta i po świętach”. Byłem pod wrażeniem opowieści ks. Wojciecha Drozdowicza, który na Syberii zagadnął parafiankę; „Przygotowała już pani wigilię?”, a zdumiona kobiecina odparła: „A co tu przygotowywać? Przecież Pan Jezus narodził się w skrajnym ubóstwie!”. Czytałem o betlejemskich pasterzach (o. Augustyn Pelanowski: „Pasterzami pogardzano. W »kantorach« przed Świątynią nie przyjmowano brudnych pieniędzy celników, prostytutek i… pasterzy. Nie mogli płacić nawet na Świątynię Pańską! Traktowano ich jak »pastuchów«”). Czytałem o magach (o. Pelanowski: „Nazwani w Ewangelii »magoi«. Zajmowali się magią, która była najbardziej znienawidzonym grzechem – i to przeciw pierwszemu przykazaniu! Po spotkaniu Jezusa wrócili do domu, ale nie kierowali się już gwiazdami. Wrócili »inną drogą«. Powrót do domu »inną drogą« jest symbolem nawrócenia”). Zrezygnowałem z tego „planu minimum”, gdy na świat przyszły dzieci. Nie można ich odzierać z tego, co współczesny świat trochę niefortunnie okrzyknął „magią świąt”. Dziś widzę, że cała ta zewnętrzna przykrywka nie jest zła. Pod warunkiem, że nie jest sztuką dla sztuki. O, choinka! – Bardzo ważny jest dla nas wystrój pokoju – opowiada Antonina Krzysztoń. – Na przyczepionych do ścian żyłkach zawieszamy mnóstwo gwiazdek, wyciętych z papieru i oklejonych złotkiem. Gdy zgasi się światło, a zapali świece, zaczynają ślicznie „tańczyć” i lśnić. Mamy niebo nad głowami! To robi ogromne wrażenie, zwłaszcza na tych, którzy przychodzą po raz pierwszy. Choinka musi być duża i prawdziwa. Pod drzewko daję zawsze bardzo dużo siana. Na parapetach leżą gałązki iglaków, więc w domu pachnie jak w lesie. Dlaczego wierzę w opowieść artystki? Bo wiem, że za tą zewnętrzną oprawą kryje się świętowanie najbardziej nieprawdopodobnej historii świata. Opowieść o Bogu, który przystąpił do realizacji planu ratunkowego. Zrezygnował z majestatu i wybrał skromność. Przysłał Syna, przygotował ofiarę. Na szali położył Jego bezbronność, słabość, posłuszeństwo. Przyszedł jako dziecko. W broszurce, którą dołączyliśmy do dzisiejszego „Gościa” podpowiadamy: rozpocznijmy od modlitwy. Bez niej nawet łamanie się opłatkiem będzie równie nieprawdziwe, jak szkolne akademie „ku czci..”. Jeśli te święta nie będą dla mnie modlitwą, musi mi wystarczyć Kevin. Sam w domu. Lub jak w tym roku „sam w Nowym Jorku”. Zawsze jest przecież jakiś wybór.